Pochodzenie Przez długi czas w systematyce spanieli panował totalny chaos. W jednym miocie przychodziły na świat rozmaitej wielkości szczenięta. Uznawano, że te najmniejsze to cocker spaniele, średnie to field spaniele a największe to springer spaniele. Dopiero później dokonano podziału w zależności od ich wyglądu i umiejętności łowieckich. Springer spaniel ma obok clumber spaniela historię najdłuższą. Najstarsze pisemne świadectwa istnienia rasy pochodzą z końca XIII wieku. W 1386 roku opisywał je Geoffrey Chaucer, twórca słynnych "Opowieści kanterberyjskich". Zmarły w 1391 roku Gaston Phoebus w swojej książce o polowaniu opisał spaniela "którego włosy głaszcze wiatr". Również inni autorzy zachwycali się umiejętnościami myśliwskimi tych psów, które rzeczywiście były wyjątkowo uniwersalne - wystawiały i aportowały, zarówno na lądzie, jak i w wodzie. Istnieją dwie rasy, które w nazwie mają słowo „springer”. Są to angielski springer spaniel i walijski springer spaniel. Są ze sobą blisko spokrewnione, choć co do ich pochodzenia nie ma zgodności. Jedni twierdzą, że walijczyk pochodzi od clumber spaniela i springer spaniela angielskiego. Inni uważają, że do powstania rasy przyczynił się wyżeł bretoński, zwany dziś spanielem bretońskim oraz, i tu wszyscy są zgodni, springer spaniel angielski. Jest to możliwe, bo wiele psów myśliwskich do polowania na ptactwo sprowadzono w tym czasie z Francji na Wyspy Brytyjskie, tyle, że nie ma żadnych dowodów, które by to mogły potwierdzić. Springer spaniele: walijski i angielski zawsze się od siebie różniły, ale dopiero w 1901 roku oficjalnie uznano, że są to dwie odrębne rasy. W 1912 roku zatwierdzono wzorzec rasy walijczyka i nadano mu nazwę welsh springer spaniel. Dziś najwięcej springerów walijskich jest w Anglii, sporo ich mieszka również w Holandii, Niemczech, Francji, Danii, krajach półwyspu Skandynawskiego, Belgii, Włoszech oraz u naszych południowych sąsiadów: w Czechach i Słowacji. W Polsce przed II wojną światową hodowlą springerów walijskich oraz angielskich zajmowała się księżna Izabela Radziwiłłowa, ale jej psy nie przetrwały wojennej zawieruchy. Po wojnie pierwszą suczkę sprowadzono dopiero w latach osiemdziesiątych XX wieku, trudno przy tym nie wspomnieć o zasługach p. Jolanty Kaweckiej dla powojennej reaktywacji hodowli walijczyków. Obecnie mamy zaledwie cztery czynne hodowle walijskich springer spanieli: Adea, Sedda oraz Umbra Amabilis, które dopracowały się waliczyków na najwyższym, światowym poziomie oraz najmłodsza Ynys Afallon, która właśnie oczekuje na swoje pierwsze szczenięta. Wygląd Walijski springer spaniel jest psem średniej wielkości, masywnym, o typowej dla spanieli sylwetce wpisującej się w prostokąt. Ma silnie umięśniony tułów, głęboką klatkę piersiową, lekko zaokrągloną linię tyłu i nisko osadzony, poziomo noszony ogon. Głowa dość szeroka, z wyraźnym stopem. Walijczyk ma bardziej stożkowatą głowę, bardziej szpiczastą kufę niż springer spaniel angielski, oraz mniejsze i wyżej osadzone uszy. Oczy ciemno-orzechowe z dobrze przylegającą powieką. Zw. Świata 2012 i 2014, Zw Europy’ 2012, Interchampion, multi Champion MARIUSZ S. Umbra Amabili Wysokość w kłębie: psy 43-48 cm, suki 41-46 cm. Masa ciała: psy 16-18 kg, suki 14-16 kg. Charakter, usposobienie Springer spaniele walijskie to przede wszystkim psy myśliwskie, doskonale przystosowane do życia w swojej górzystej ojczyźnie. W miarę jak myślistwo przestawało być sposobem na życie a stało się sportem, coraz częściej zaczęto je hodować jako psy rodzinne. Nie zatraciły jednak swojego instynktu myśliwskiego, jeśli właściciel lubi polować, jego pies będzie doskonałym pomocnikiem, inteligentnym i zrównoważonym. Podstawą tej współpracy jest dobry kontakt i wzajemne porozumienie, bo tylko wtedy pies zgrywa się z przewodnikiem i bezbłędnie odgaduje czego od niego oczekuje. W niektórych krajach, na przykład w Anglii wyróżnia się linie hodowlane z których pochodzą psy typowo użytkowe, które raczej nie trafiają na wystawy i takie, które hodują psy typowo wystawowe. Nie oznacza to, że nie można jednego z drugim pogodzić. W przeciwieństwie do angielskich, hodowcy walijscy nigdy nie rozdzielali psów na linie użytkowe i wystawowe, dzięki czemu springer walijski do dziś pozostał psem wszechstronnym i równie dobrze czuje się na ringu wystawowym jak i na polowaniu. Dlatego też jego właściciel musi sobie zdawać sprawę z tego, że nawet w psie, który nigdy nie był na polowaniu może odezwać się instynkt myśliwski. Walijczyk, którego przodkowie potrafili zadusić lisa, może równie dobrze pogonić kota. Na spacerze w ulicznym ruchu pies powinien być zawsze na smyczy, bo nie tylko może pobiec za jakimś zwierzakiem, ale także przestraszyć się czegoś i nagle wyskoczyć na jezdnię. Springer spaniele walijskie nie mają skłonności do dominacji, ponieważ zawsze były pomocnikami myśliwego. Pies tej rasy potrzebuje dobrego, konsekwentnego przewodnika, który by ustalił jego miejsce w rodzinnej hierarchii i pokazał mu czego od niego oczekuje. Są to psy wierne, pełne dobrej woli, ale trzeba je odpowiednio wychować i wyszkolić. Mają bardzo wrażliwą psychikę, wymagają bliskości człowieka i łagodnego traktowania, powinny być doceniane i chwalone. Tylko wtedy mogą się w pełni rozwinąć. Odosobnienie, krzyk i nerwowa atmosfera mogą całkowicie zniszczyć ich psychikę. Springery walijskie i angielskie bardzo się różnią pod względem temperamentu i charakteru. Springer angielski to pies o niespożytej energii, bardzo zbliżony pod względem zachowania do cocker spaniela angielskiego. Jest niezwykle aktywny, cały czas w ruchu, trudno go zmęczyć, uwielbia ruch, aportować może całymi godzinami. Walijczyk bez problemu dostosowuje się do trybu życia swojego opiekuna, jest spokojny kiedy trzeba i aktywny kiedy trzeba. Każda forma spędzania czasu jest dla niego atrakcyjna: to może być jakiś sport, spacer, wykonywanie rozmaitych ćwiczeń, a także wylegiwanie się na kanapie, byle tylko w pobliżu swojego pana. Ale to co waljczyk lubi najbardziej, to oczywiście pływanie. Jest to rasa wyjątkowo silnie ukierunkowana na współpracę z człowiekiem. Wobec innych psów springery walijskie są przyjazne, zgodnie żyją ze swoimi pobratymcami, nie mają tendencji do rządzenia i rywalizacji. Szata Walijski springer spaniel ma dość gęstą, przylegającą, gładką, średniej długości szatę, podszytą krótkim zwartym podszerstkiem, dobrze chroniącą psa przed złymi warunkami atmosferycznymi. W przeciwieństwie do springera angielskiego, walijczyk ma znacznie krótszą sierść, szczególnie na uszach oraz mniej obfite frędzle. Wzorzec dopuszcza tylko jeden rodzaj umaszczenia: białe z lśniącym czerwonawym brązem, przy czym nos może być zarówno czarny jak i brązowy. PL Champion RIGHT ON THE MOMENT Umbra Amabilis / Adea Sierść springer spaniela walijskiego wymaga regularnej pielęgnacji, szczególnie w okresie linienia, a po każdym spacerze usunięcia z sierści wplątanych w nią gałązek i plewek. Konieczne jest również zabezpieczenie psa przed pchłami i kleszczami, przejrzenie sierści po powrocie ze spaceru i usunięcie ewentualnych kleszczy, które są niebezpieczne, bo mogą przenosić groźne choroby. Pies wystawowy musi być odpowiednio strzyżony i trymowany. Więcej na temat pielęgnacji sierści walijczyka i przygotowania jej do wystaw - kliknij tutaj Zdrowie Springer spaniel walijski należy do psów długowiecznych i zdrowych. Z chorób dziedzicznych, bardzo rzadko zdarzają się choroby oczu i jeszcze rzadziej dysplazja stawów biodrowych. Regularnej kontroli wymagają jego długie zwisające, słabo wentylowane uszy, w razie potrzeby trzeba je czyścić i usuwać sierść zarastającą kanał słuchowy. Po kąpieli lub spacerze w czasie deszczowej pogody, trzeba osuszyć wewnętrzną stronę małżowiny usznej miękką szmatką. Ich zaniedbanie może skutkować powstaniem stanu zapalnego o podłożu bakteryjnym lub grzybiczym. Dwa Interchampiony: MARIUSZ S. Umbra Amabilis oraz kilkunastoletni, w doskonałej formie, TARES z Dębowej Równiny Jeśli po buszowaniu w mokrych zaroślach pies wraca całkowicie przemoknięty, trzeba mu szybko osuszyć sierść, bo jest gruba, bardzo długo wysycha i pies może taka eskapadę odchorować. Idealnym wyjściem jest specjalny kombinezon, który pokazujemy przy opisie pielęgnacji. Springery są bardzo podatne na udar. Przy upalnej, słonecznej pogodzie pies powinien mieć ocienione miejsce do odpoczynku a na długi spacer wychodzić dopiero pod wieczór. Szczególną ostrożność trzeba zachować podczas podróży samochodem a już nigdy nie można go zostawić w samochodzie, nawet przy otwartych oknach. Springer spaniel ma wrażliwy żołądek, dlatego też powinien być karmiony regularnie, najlepiej dwa razy dziennie, by niepotrzebnie nie przeciążać żołądka. Żeby uniknąć błędów dietetycznych, wskazane jest karmienie dobrej jakości suchą karmą o wartości energetycznej dostosowanej do wieku i trybu życia. Jako regułę należy przyjąć karmienie psa po spacerze a nie przed wyjściem. Do kogo pasuje ten pies ? Springer walijski jest bardzo miłym psem, który z powodzeniem może pełnić rolę przyjaciela rodziny, choć oczywiście najbardziej wymarzonym dla niego właścicielem jest myśliwy. Może również doskonale żyć bez polowania, pod jednym wszakże warunkiem, że właściciel zapewni mu wystarczającą ilość ruchu. Odpowiednio wybiegany pies jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zamienia się w statecznego domownika. Trzeba sobie jednak zdawać sprawę z tego, że springerowi nie wystarczy dreptanie u boku właściciela, jest to pies, który koniecznie potrzebuje prawdziwego wybiegu i otwartej przestrzeni. Jak przystało na psa myśliwskiego, springer musi mieć urozmaicone zadania do wykonania, zmuszony do bezczynności, trzymany cały czas w mieszkaniu tyje, nudzi się i staje się uciążliwy. Doskonałym wyjściem są urozmaicone spacery połączone z szukaniem ukrytego przedmiotu, aportowaniem, lub bieganiem razem z właścicielem. Możliwości jest dużo, niektóre z nich opisujemy w zakładce Spacer nie musi być nudny. Osoby, które nie mogą zapewnić psu możliwości swobodnego wybiegania się przynajmniej raz dziennie, powinny zrezygnować z jego posiadania. Najlepszym dla niego miejscem jest dom za miastem z dużym, dobrze ogrodzonym ogrodem. Springer spaniel przywiązuje się do całej rodziny, ale zwykle ustala sobie swoją własną hierarchię. Jest bardzo inteligentny, bezbłędnie rozszyfrowuje na co może sobie pozwolić, kogo musi słuchać, a z kim może podyskutować. Springery są doskonałymi towarzyszami dla dzieci, są w stosunku do nich wyrozumiałe, łagodne, całkowicie pozbawione agresji, a szaleństwa z dziećmi pozwalają im wyładować nadmiar energii. Potrafią się bawić nie robiąc im krzywdy, Problemem może być lęk psa przed samotnością, dlatego najlepszym miejscem dla springera jest rodzina wielopokoleniowa, w której zawsze ktoś zostaje w domu. Nie można go zostawić na dłużej samego, bo może wpaść w panikę i z rozpaczy zdemolować i zabrudzić całe mieszkanie. Z reguły dobrym wyjściem jest drugi pies, ale w tym przypadku nie zawsze to pomaga, bo obydwa są bezgranicznie przywiązane do właścicieli i mogą razem rozpaczać, że zostały bez swojej rodziny. PL Champion, Zw Klubu Pelydryn’s IZADORA BORN IN SWEDEN Springer nie sprawdza się jako stróż, a już zupełnie nie jako obrońca, nie można tego od niego oczekiwać, bo to nie leży w jego naturze. Radośnie wita wszystkich gości i jest przyjaźnie nastawiony do całego świata. Jeśli ktoś miał kiedykolwiek psa agresywnego, którego trzeba było zamykać, gdy pod drzwiami pojawiali się goście z pewnością bardzo to doceni. Nie jest to więc pies dla każdego, ale wymarzony i bardzo niekłopotliwy towarzysz dla każdego kto potrafi mu stworzyć odpowiednie warunki do życia. W sumie niewiele – możliwość wybiegania się i bliskość swojego pana. W zamian daje swojej rodzinie nieporównanie więcej. Zalety i wady + doskonały pies myśliwski + bardzo miły pies rodzinny + inteligentny, chętny do nauki + przyjacielski wobec dzieci + mało szczeka - wymaga konsekwentnego prowadzenia - potrzebuje dużo ruchu - nie znosi samotności - znudzony może być uciążliwy - bardzo podatny na udar cieplny Ciekawostki Poszukiwanie trufli Wydawało się, że poszukiwanie trufli zastrzeżone jest dla włoskich lagotto romagnolo. W miejscowości Roddi, położonej na północy Włoch, funkcjonuje nawet szkoła dla adeptów tej trudnej sztuki - Universita dei Cani Tartuffo. Wyszkolenie psa trwa od dwóch do czterech lat i trzeba wiedzieć, że nie każdy pies się do takiego szkolenia nadaje. Okazuje się, że pochodzący z polskiej hodowli Adea, mieszkający na Łotwie springer spaniel walijski BABY SOFT, pozazdrościł im sukcesów i stał się wyjątkowo uzdolnionym poszukiwaczem tych cennych grzybów. Opiekun niepełnosprawnych Inny springer walijski pomaga w codziennych czynnościach osobie niepełnosprawnej. Zobaczcie sami, filmik jest dość długi, ale obejrzyjcie go do końca, naprawdę warto. kliknij tutaj Pies ratownik Springer walijski SZOT Sedda w wieku 11 tygodni rozpoczął szkolenie w Stowarzyszeniu Cywilnych Zespołów Ratowniczych z Psami STORAT. W wieku 11 miesięcy, prowadzony przez przewodniczkę Barbarę Maciejewską, zdał egzamin PT I (Pies towarzysz) z oceną bardzo dobrą. W 2014 roku zdał egzamin RH FL-A (ratowniczy terenowy klasy A według regulaminu IRO) uzyskując 274/300 punktów oraz egzamin PSP poszukiwawczy terenowy klasy „1” i uzyskał licencję Państwowej Straży Pożarnej oraz stowarzyszenia STORAT do udziału w akcjach poszukiwawczych. Sprawdził się już w trzech akcjach. A żeby ktoś nie powiedział że pies użytkowy nie może być piękny, brał udział w wystawach kynologicznych i zdobył tytuły: Młodzieżowego Championa Polski (2013) i Championa Polski (2014). W sobotę, 22 marca 2014r. po kilkutygodniowych intensywnych opadach, w pobliżu miasta Oso w stanie Waszyngton USA nastąpiło osunięcie ziemi. Kilkadziesiąt osób zginęło a około 100 domów zostało uszkodzonych. Na zdjęciu Dave Mullins ze swoim walijskim springerem Amberem w poszukiwaniu ocalałych ludzi. Jak znaleźć dobrą hodowlę ? Jeśli chcesz mieć psa tej rasy, unikaj niesprawdzonego źródła, poszukaj dobrej hodowli w naszym Katalogu Hodowców Wszystkich należących do ZKwP/FCI Hodowców psów rasowych zapraszamy do wpisania się do prowadzonego na naszym portalu Katalogu Hodowców, żeby ci, którzy chcą kupić dobrze odchowane szczenię, mogli do nich trafić. Wpis do katalogu jest bezpłatny. Wzorzec rasy FCI Wzorzec FCI standard nr 126 / Wersja polska: kwiecień 2011 SPRINGER SPANIEL WALIJSKI Welsh springer spaniel Pochodzenie: Wielka Brytania. Data publikacji obowiązującego standardu: Użytkowość: Płochacz. Klasyfikacja Grupa 8 Aportery, płochacze, psy dowodne. Sekcja 2 Płochacze. Obowiązują próby OGÓLNE: Symetryczny, zwarty, nie wysokonożny, o budowie wyraźnie wskazującej na wytrzymałość i zdolność do ciężkiej pracy. Ruch szybki, wydajny i zdecydowany. ZACHOWANIE/TEMPERAMENT: Stara, wyraźnie odróżniająca się od innych rasa o czystym pochodzeniu. Pies wesoły, bardzo aktywny i zdecydowany, łagodny, bez śladu agresji czy nerwowości. GŁOWA:Mózgoczaszka: Czaszka: Odpowiedniej długości, lekko wysklepiona i dobrze wyrzeźbiona pod oczami. Stop: Nos : Barwy mięsa lub ciemniejszy, nozdrza dobrze rozwinięte. Kufa : Średniej długości, prosta, dość kanciasta. Uzębienie: Szczęki mocne, kompletny i regularny zgryz nożycowy. Oczy : Orzechowe lub ciemne, średniej wielkości, ani wypukłe, ani zapadnięte, nie ukazują trzeciej powieki. Uszy: Osadzone umiarkowanie nisko, wiszące płasko przy policzkach. Stosunkowo małe, stopniowo zwężające się ku końcom, kształtem przypominające liść winorośli. SZYJA: Długa, dobrze umięśniona, sucha, płynnie przechodząca w łopatki. TUŁÓW: Niedługi, mocny dobrze umięśniony; długość tułowia powinna być proporcjonalna do wysokości nóg. Lędźwie: Umięśnione i lekko wysklepione, dobrze związane. Klatka piersiowa: Głęboka, o dobrze wysklepionych żebrach. OGON: Kiedyś zwyczajowo cięty. Osadzony nisko i głęboko, nigdy nie noszony powyżej grzbietu, w akcji ruchliwy. Niecięty: Z piórem, w harmonii z sylwetką psa. KOŃCZYNY:Kończyny przednie: średniej długości, proste o mocym kośćcu. Przednie łapy: okrągłe, o mocnych opuszkach, zwarte, kocie, nie duże ani nie tylnie: Mocne, dobrze umięśnione i rozbudowane, szeroko rozstawione, z mocnym kośćcem. Kolano : Umiarkowanie kątowane, nie wykręcone na wewnątrz ani do wewnątrz. Podudzie : Dobrze wykształcone. Staw skokowy: Niski. Łapy: Okrągłe, o mocnych opuszkach, zwarte, kocie, nie duże ani nie płaskie CHODY: Płynne, swobodne i przestrzenne, z dobrym napędem kończyn tylnych. SZATA SIERŚĆ: Prosta, przylegająca, jedwabista i gęsta, nigdy twarda ani falista. Sierść lokowata wysoce niepożądana. Na przednich nogach i na tylnych powyżej stawu skokowego niewielkie pióra, tak samo na uszach i ogonie. MAŚĆ: Wyłącznie biała z intensywnie czerwonymi łatami. WIELKOŚĆ I WAGA: Przybliżona wysokość w kłębie: pies 48 cm. suka 46 cm . WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie, dobre samopoczucie psa, i zdolność wykonywania tradycyjnej pracy WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: • Agresja lub wyraźna lękliwość • Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie. Źródło:

Pochodzenie Irish water spaniel jest bez wątpienia rasą irlandzką, jednak jej korzenie nie są dokładnie znane. Podejrzewa się, że pochodzi od innych spanieli, choć mało je przypomina. Bardziej prawdopodobne wydaje się pokrewieństwo z takimi rasami jak pudel, curly-coated retriever i portugalski pies wodny. Psy tej rasy pojawiły się w hodowli Justina McCarthy z Dublina a jego pies o imieniu Boatswain, urodzony w 1834 roku, został uznany za protoplastę rasy. McCarthy nie pozostawił niestety żadnych ksiąg hodowlanych, nie ma więc możliwości ustalenia w jaki sposób doszło do jej powstania. Ponieważ przodkowie McCarthy’ego walczyli we Francji, gdzie już wtedy istniały psy dowodne, uzasadnione wydaje się przypuszczenie, że kilka z nich przywieziono do Irlandii, gdzie skrzyżowane z miejscowymi psami irlandzkimi lub angielskimi, stały się przodkami irlandzkiego spaniela wodnego. W latach trzydziestych ubiegłego wieku irlandzkie spaniele wodne stały się bardzo popularne, wkrótce jednak ustąpiły miejsca retrieverom, równie cenionym pod względem użytkowym, a mniej kłopotliwym w pielęgnacji. Obecnie rasa ta jest najbardziej popularna w Wielkiej Brytanii i w Stanach Zjednoczonych. W Polsce pierwszy irlandzki spaniel wodny pojawił się dopiero w 2007 roku a rok później sprowadzono suczkę. Wygląd Irlandzki spaniel wodny to największy pies ze wszystkich spanieli, który w dodatku wcale nie jest do nich podobny. Jest mocno zbudowany, na pierwszy rzut oka bardziej przypomina pudla niż spaniela. Ma stosunkowo dużą głowę z wyraźnie zaznaczonym stopem, potężną, długą kufą, silnymi szczękami i dużym brązowym nosem. Oczy niewielkie, ciemne, szeroko i skośnie osadzone, otwarte w czasie pracy pod wodą. Uszy typowe dla spanieli, długie, nisko osadzone, przylegające do policzków, pokryte długimi, skręconymi frędzlami. Szyja dość długa, gładka, z krótszym owłosieniem, które na przedpiersiu tworzy charakterystyczny plastron w kształcie litery V. Klatka piersiowa głęboka i dość szeroka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Grzbiet krótki i szeroki, zad długi i mocny. Ogon nisko osadzony, niezbyt długi, grubszy u nasady, zwężający się ku końcowi, owłosiony na 1/3 długości od nasady. Kończyny przednie proste, równoległe, tylne o mocnych udach i niskich stawach skokowych, dobrze kątowane. Łapy duże, okrągłe, obficie porośnięte sierścią i połączone ułatwiającą pływanie błoną pławną. Wysokość w kłębie: psy 53 - 59 cm, suki 51 - 56 cm. Masa ciała: psy 25 - 29,5 kg, suki 20,2 - 26 kg. Charakter, usposobienie Irlandzki spaniel wodny to znakomity pies myśliwski, który bezbłędnie wyszukuje i aportuje ptaki. Szczególnie przydatny do polowania na dzikie kaczki. Jest odważny i inteligentny, szybko się uczy. Lubi zabawy, jest czujny, wesoły, zawsze pełen chęci do działania. Wymaga dużo ruchu, uwielbia pływać, doskonale nurkuje. Prawidłowo prowadzony może być bardzo miłym i wiernym psem rodzinnym. Bywa nieufny w stosunku do obcych, co powoduje, że dobrze sprawdza się w roli stróża. Nie jest agresywny, nie atakuje, ale niezawodnie uprzedza o pojawieniu się intruza. Ze względu na doskonały węch jest wykorzystywany do wykrywania narkotyków i materiałów wybuchowych. Szata Irish water spaniel ma bardzo oryginalną sierść, tworzącą gęste, ciasno skręcone loczki. Na całym ciele średniej długości, jego włos jest wyraźnie dłuższy na nogach i głowie. Nad oczami tworzy charakterystyczną grzywkę, na uszach długie loki. Na kufie sierść jest przylegająca i gładka, podobnie na ogonie, co tworzy tzw. szczurzy ogon. Na całym ciele u nasady sierść jest natłuszczona, co zapewnia psu doskonałą ochronę termiczną podczas pracy w lodowatej nieraz wodzie. Dzięki temu jest nieprzemakalna, nie wchłania wody i nie pozwala jej przeniknąć do skóry. Umaszczenie zawsze jednolite, ciemno brązowe. Białe znaczenia i końcówki włosów nie są akceptowane. Irlandzkie spaniele dowodne nie linieją, co ma znaczenie dla osób uczulonych na psią sierść. Ich owłosienie wymaga regularnej pielęgnacji, bo zatrzymuje się w nim wszystko, co można znaleźć w róźnego rodzaju zbiornikach wodnych. Jeśli po pływaniu sierść nie zostanie odpowiednio szybko wyczesana i spłukana czystą wodą może sie stać źródłem niemiłego zapachu. Więcej na temat pielęgnacji irish water spaniea i przygotowania go do wystaw- kliknij tutaj Zdrowie Irlandzki spaniel wodny jest psem odpornym i zdrowym. Bardzo rzadko zdarzają się przypadki dysplazji i wwinięcia powieki. Jedynym problemem są długie, przylegające, słabo wentylowane uszy, które wymagają bardzo systematycznej kontroli i w razie potrzeby czyszczenia. Pies ma doskonały apetyt, trzeba więc uważać, żeby nie dopuścić do nadwagi. Do kogo pasuje ten pies ? Irlandzki spaniel wodny to przede wszystkim doskonały pies myśliwski. Mówi się, że ma inteligencję pudla, węch setera i pasję łowiecką spaniela. Nie przeszkadza mu to być jednocześnie bardzo miłym psem rodzinnym, zwłaszcza, jeśli jego właściciele mają zwyczaj spędzać dużo czasu nad jeziorem. Łatwo adaptuje się do każdych warunków, potrzebuje bliskości człowieka, w żadnym wypadku nie nadaje się do kojca. Potrzebuje dość dużo ruchu, można go szkolić, choć w młodzieńczym wieku bywa dość niesforny i uparty. Dlatego też wymaga spokojnego, ale stanowczego przewodnika. Lubi urozmaicone ćwiczenia, różnego rodzaju psie sporty, a nade wszystko aportowanie. Jest doskonałym towarzyszem dla dzieci, nie wchodzi w konflikty z innymi zwierzętami domowymi. Jego sierść zazwyczaj nie wywołuje uczulenia.. Zalety i wady + doskonały pies myśliwski + odporny na złe warunki atmosferyczne + znakomity pływak + bardzo miły pies rodzinny + inteligentny, łatwo się uczy - bywa niezależny - sierść ma charakterystyczny zapach Ciekawostki Irlandzki spaniel wodny jest pierwszym psem myśliwskim, który w Ameryce wygrał konkurs posłuszeństwa. Wzorzec rasy FCI FCI-Standard N° 124 / / GB IRLANDZKI SPANIEL WODNY (Irish Water Spaniel) Wersja polska: kwiecień 2011 POCHODZENIE : Irlandia. DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA : UŻYTKOWOŚĆ : Irlandzki spaniel wodny łątwo daje się ułożyć do rozmaitych sposobów polowania z bronią palną; potrafi wystawiać, i doskonale aportuje z gęstego poszycia. Cechy tej rasy czynią ją szczególnie przydatną do polowania na ptactwo wodne. KLASYFIKACJA : Grupa 8 Aportery, płochacze, psy wodne. Sekcja 3 Psy wodne. Obowiązują próby pracy. KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Pochodzenie rasy pozostaje niejasne; na ogół przyjmuje się, że spaniel wodny powstał z psów, wywodzących sie z Persji, które do Irlandii trafiły poprzez Hiszpanię. Pierwsza pochodząca z Irlandii wzmianka o “psach wodnych do polowania na wodne ptactwo” datowana jest na początek XVII wieku – stąd wiadomo, że psy o nieprzemakalnej sierści znane były tam jeszcze przed wynalezieniem dubeltówki. Nie wiadomo także, skąd wzięła się szczególna cecha irlandzkich spanieli wodnych, a mianowicie częściowo nieowłosiony („szczurzy”) ogon. Takiego ogona nie ma żadna inna rasa, można więc przypuszczać, że irlandzki spaniel powstał w Irlandii bez udziału innych ras. W drugiej połowie XIX wieku stał się popularnym psem wystawowym; klub rasy utworzono w roku 1890. WRAŻENIE OGÓLNE : Bystry, ładnie i mocno zbudowany, zwarty i krępy. ZACHOWANIE / TEMPERAMENT : Dumny, łączy wielką inteligencję i wytrzymałość z pewnością siebie i pasją , siłą i oddaniem. Dobry pies rodzinny z poczuciem humoru, wobec obcych zachowuje się z rezerwą. GŁOWA : Czaszka i cała głowa duże. MÓZGOCZASZKA : Czaszka: Mocno wysklepiona, dobrej długości i szerokości, pojemna. Na głowie czub, utworzony z luźnych, długich loków, opadających między oczami, a nie tworzących sterczącą na wszystkie strony perukę. Stop : Płynny. TRZEWIOCZASZKA : Zupełnie gładka, tylko na spodniej stronie żuchwy niewielka broda. Nos : Duży, dobrze rozwinięty, barwy ciemno wątrobianej. Kufa : Długa, mocna, w obrysie raczej kanciasta. Uzębienie: Mocne, równomiernie rozstawione, zgryz nożycowy. Oczy : Stosunkowo małe, kształtu migdała, ciemno bursztynowe lub ciemno orzechowe, o nadzwyczaj inteligentnym wyrazie. Uszy: Bardzo długie, płatowate, nisko osadzone, wiszące dość blisko policzków, porośnięte długimi, skręconymi lokami. SZYJA : Dość długa, mocna, łukowata wygięta, dzięki czemu głowa noszona jest wysoko nad grzbietem, mocno osadzona na łopatkach. TUŁÓW: Dobrze rozbudowany, proporcjonalny, a przy tym beczkowaty skutkiem mocnego wysklepienia żeber, mocny i dobrze umięśniony. Grzbiet : Krótki, szeroki i równy, dobrze związany. Lędźwie : Głębokie i szerokie. Klatka piersiowa : Głęboka, nie bardzo szeroka ani okrągła, ale o znacznym obwodzie za łopatkami skutkiem mocno wysklepionych żeber. Dobrze ożebrowana na całej długości. OGON : Kształtny, mocny, u nasady gruby – tam na długości cm do 10 cm pokryty krótkimi lokami – stopniowo zwęża się ku zaostrzonemu końcowi. Na tyle długi, by sięgał stawu skokowego, noszony prosto, mniej więcej w linii grzbietu. KOŃCZYNY KOŃCZYNY PRZEDNIE : Łopatki : Bardzo mocne, skośnie ustawione. Kończyny : Proste, o mocnym kośćcu, łokieć znajduje się w linii, poprowadzonej od kłębu do podłoża. KOŃCZYNY TYLNE : Bardzo mocne. Kolano : Dobrze kątowane. Staw skokowy : Niski. ŁAPA: Duża, mało zwarta i okrągła, dobrze porośnięta włosem, tak na, jak i między palcami, ale włos nie powinien być przesadnie długi. CHODY: Ruch bardzo charakterystyczny dla tej rasy, skutkiem beczkowatej klatki piersiowej jest toczący. SZATA SIERŚĆ : Gęste, zwarte i szorstkie w dotyku pierścienie, w żadnym razie nie wełniste, z natury natłuszczone. Na górnej stronie i bokach szyi sierść podobna do tej, która porasta tułów, natomiast spód szyi gładki – krótki włos ułożony w kształt litery V od żuchwy do mostka. Na przednich nogach włos obfity, nieco krótszy na ich przednich stronach. Poniżej stawu skokowego włos krótki po przedniej stronie, długi po tylnej. MAŚĆ : Głęboko nasycona, wątrobiana z czerwonawym odcieniem. Biel na klatce piersiowej niepożądana. WIELKOŚĆ : Psy: 53 – 59cm Suki: 51 - 56cm WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane jako wady i oceniane w zależności od ich stopnia oraz wpływu na zdrowie i dobre samopoczucie psa. - Białe znaczenia na klatce piersiowej. - Mało nasycona maść. - Jasne oczy. - Sierść wełnista. - Długi włos na przedniej stronie śródstopia. - Wyraźnie długi, piórowaty włos na przednich stronach przednich nóg. - Płaskie łapy. - Długa sierść na mostku. - Długa sierść na części twarzowej głowy.. - Biel na łapach. WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: - Agresja lub wyraźna lękliwość. - Psy wykazujące wyraźne wady fizyczne i/lub zaburzenia charakteru powinny być dyskwalifikowane. Samce muszą mieć dwa normalnie rozwinięte jądra w pełni wyczuwalne w mosznie. Źródło:

szkocki irlandzki lub walijski rasa psa